Dany Foundation

2014 Kerstdiner

De Dany Foundation is zeer dankbaar dat dit jaar Ivete Brito Silva vanuit Nederland afgereisd is naar Lissabon om de patiënten tijdens de kerstperiode te bezoeken en te verblijden met een kerstdiner. BEDANKT Ivete voor jouw grandiose initiatief!

Ook BEDANKT Melany Gomes en Betty de Wit voor jullie tomeloze inzet! Betty de Wit is woonachtig in Portugal en neemt regelmatig ingezamelde spullen mee voor de pensionbewoners. Soms uit Nederland maar ook vaak uit Portugal, incl. zelf verbouwde groenten & fruit uit eigen tuin en zelf gebreide truitjes die ze zelf langsbrengt. Klasse! Melanie Gomes woont ook in Portugal en is namens de Dany Foundation een aanspreekpunt voor de pensionbewoners. Ze doet geweldig werk door naar hun verhalen te luisteren en een troostende schouder te bieden. Petje af!

Reisverslag Ivete Brito Silva aan Pensions in Lissabon, namens Dany Foundation

In de periode 23 december 2014 tot en met 3 januari 2015 heb ik Dany Foundation vertegenwoordigd tijdens mijn reis in Lissabon. Het was mijn taak om namens de stichting de zieke Kaapverdianen in de pensions ‘Camoes, 25 april en Madeira’ te bezoeken om hen een hart onder de riem te steken en een diner te organiseren op alle drie de pensions. Deze Kaapverdianen komen naar Lissabon voor behandeling omdat in Cabo Verde onvoldoende mogelijkheden zijn om dialyse behandelingen en kanker goed te behandelen.

Direct bij aankomst heb ik een ronde langs alle drie de pensions gemaakt om kennis te maken met de zieke mensen en om afspraken te maken over de te organiseren diner. Gelukkig vergezelden twee vrienden mij zodat ik mijn weg wist te vinden in het voor mij redelijk onbekende stad.
Pension Madeira was het eerste pension die ik bezocht en ik werd aangenaam verrast met de warme welkom van de zieken aldaar. Mijn komst was aangekondigd en ze wilden gelijk weten wanneer en hoe het diner zou worden georganiseerd. Ik heb een ronde gemaakt en met veel mensen gesproken over hun persoonlijke omstandigheden in dit pension. De mensen wonen in kleine en koude kamertjes met twee of drie personen. De kookgelegenheid in dit pension bestaat uit drie tweepits kookstelletjes. De mensen kunnen alleen beperkt gebruik maken van de keuken.

De persoonlijke verhalen vol heimwee naar hun dierbaren en moederland plus de leefomstandigheden in het pension, dit alles raakte mij enorm. Zo ook het verhaal van een mevrouw die na een been amputatie geen wandelstok van het ziekenhuis heeft gekregen en zo nog minder mobiel is.
Na het zien van de keuken en de verhalen van de zieken besloot ik dat het beter zou zijn om een groot fornuis te kopen zodat ze een goede maaltijd konden kopen. Ik besloot te wachten op de vrouw van de eigenaar om dit met haar te bespreken maar na 1,5 uur besloot ik mijn gang te vervolgen en later terug te komen voor dit gesprek. Uiteindelijk heb ik een paar dagen later met de eigenaar gesproken die inmiddels over het plan was ingelicht. Hij vertelde dat ze zelf een fornuis zouden gaan kopen maar toen ik vroeg wanneer dit exact zou gaan gebeuren zodat we het diner konden plannen bleek hij tegen te werken. Hij weigerde zelfs het aanbod om het fornuis zelf te halen want nu bleek het ontvangen van giften tegen de regels van het pension te zijn! De teleurstelling was groot maar er viel niets aan te doen dus uiteindelijk hebben we boodschappen gedaan en hebben de vrouwen een heerlijke maaltijd gekocht voor iedereen.

Pension Camoes:
Mijn contactpersoon Marianne verwelkomde mij met open armen en ik heb een aantal zieken gesproken en hun verhalen gehoord. Ik begreep dat de verantwoordelijk ambassade van Cabo Verde soms drie maanden erover deed om de financiën te regelen zodat de problemen voor deze mensen opstapelen. De meeste mensen ontvangen 49 euro per maand om van te eten. Later zou ik begrijpen dat ze meer kunnen ontvangen als ze kiezen voor een kamer met meer mensen in plaats van een één persoonskamer.
Uit betrouwbare bronnen vernam ik ook dat de zieken recht hebben op meer geld die ze middels een brief van hun dokter bij de ‘Casa de ajuda’ (huis van hulp) kunnen gaan regelen, maar niet iedereen schijnt hiervan op de hoogte te zijn.
Pension 25 de Abril:
Dit pension is groter en bestaat uit twee verdiepingen. Hier heb ik maar met een handjevol zieken contact gehad want velen van hen waren of naar het ziekenhuis voor behandeling, of ziek op bed.
Etentjes:
Na overleg zijn we met een clubje mensen boodschappen gaan doen en de vrouwen hebben zelf gekookt. Tafels zijn mooi opgedekt en onder het genot van muziek werd er genoten van het eten en een dansje tussendoor!

Ter afsluiting:
Ik was diep onder de indruk van een aantal zaken:
• De leefomstandigheden van de zieken (kleine en koude kamertjes, niet al te beste keuken en badkamer faciliteiten)
• Financiën: van hoe weinig geld zij maandelijks moeten rondkomen
• Hun positieve instelling: ik was diep geroerd door hun veerkracht, positieve instelling om te genieten van elk moment en een feestje te bouwen als de gelegenheid zich voordoet.
• Gebrek aan informatie: betreffende financiën maar ook gezonde leefstijl (de meeste zieken drinken alcohol terwijl ze daarna een dialyse behandeling moeten ondergaan of zware medicijnen slikken)
Al met al, het was een bijzondere ervaring, ik heb veel persoonlijke verhalen gehoord en met een aantal personen houd ik persoonlijk contact.
Bijgaande foto’s geven een indruk van mijn bezoek.

Met vriendelijke groet,
Ivete Brito Silva
Eigenaar van ‘Ivete Kompassie BV’

2014 Haarlemse Helden

We zijn heel trots dat we uitgenodigd zijn voor de uitreiking van de HAARLEMSE HELDEN 2014. Een gelegenheid waarbij vrijwilligerorganisaties uit Haarlem genomineerd worden voor hun inzet.

2014 Huidige situatie

Begin Juni 2014 heeft Grace Beatriz 3 pensions (25 Abril, Camoes, Madeira) in Lissabon bezocht evenals het IPO, kinderafdeling van een ziekenhuis, om de Kaapverdiaanse patienten aldaar een hart onder de riem te steken door een gezellig bijzijn te organiseren en spullen uit te delen (beddegoed, kleding, speelgoed, schoenen). Eind Juni 2014 hebben 3 fantastische vrouwen (Bia Silva, Dulce Neves & Ducha Rodriguez) met een groot hart ook een bezoek gebracht het pension Madeira en 25 Abril. Ze kwamen helemaal uit Italie en vanuit Rotterdam om de bewoners weer wat moed in te spreken terwijl er ook een feestlijke lunch georganiseerd werd door Ducha Rodriguez. Echt geweldig! Zie dit bericht voor meer details

2014 Bezoek Lissabon vanuit Rome & Rotterdam

Tot slot heeft Melanie Gomes, een moedige jonge meid werkzaam voor de Dany Foundation, in juli meerdere bezoeken gebracht aan pension Madeira om de problemen van de bewoners te bespreken en een zeer informatief verslag te schrijven dat in dit bericht te lezen valt.

2014 Madeira pension

Ondanks alle vertreken jaren & inspanningen verricht door de Dany Foundation, andere welwillende instanties en privépersonen, is het heel teleurstellend om te constateren dat er weinig of niks veranderd was in deze drie pensions (25 Abril, Camoes, Madeira) die Grace Beatriz voor het eerst in 2006 bezocht. Alhoewel er inmiddels nieuwe accomodatie is bijgekomen in Lissabon (m.n. voor welgestelde Kaapverdiaanse patiënten die zich een medische verzekering kunnen veroorloven) lijkt het erop dat de bewoners van deze 3 pensions (onverzekerd en uit de lagere inkomensgroepen) nog steeds achtergesteld en vergeten worden. Een hartverscheurende situatie blijft dus voortduren!

Inhumane woonomstandigheden
- ratten en kakkerlakken lopen nog steeds vrij rond
- onhygiënische toestanden in verouderde en piepkleine keukens
- propvolle kamers die gedeeld moeten worden
- achterstallig onderhoud met o.a. scheurende plafonds
Onvoldoende financïele steun
- de minimale maandelijkse uitkering (€ 89) door de Kaapverdiaanse ambassade loopt nog steeds vertraging van soms wel 3 maanden op!
- bewoners hebben daarom vaak geen geld voor basisbehoeften als voedsel, kleding en beddegoed
- en blijven afhankelijk van hulp door derden zoals de Portugese Voedselbank en andere welzijnsorganisaties met slechts beperkte middelen
Psychische nood blijft verwaarloosd
- vooral mensen zonder familie of kennissen in Portugal voelen zich totaal verlaten en eenzaam in een vreemd land
- dit komt bovenop de stress veroorzaakt door hun (soms terminale) ziekte en ellendige woon- en financïele omstandigheden